Co to jest i do czego służy interfejs diagnostyczny?
Zdarza się, że interfejs diagnostyczny w swojej pracy wykorzystują również mechanicy. To prawda, aczkolwiek na swoim wyposażeniu zwykle mają je hobbyści motoryzacji i małe, słabiej wyposażone warsztaty mechaniczne. Większe, profesjonalne firmy kosztem interfejsów używają specjalistycznych urządzeń służących obsłudze samochodów danej marki, ewentualnie jednego koncernu motoryzacyjnego – testerów i komputerów diagnostycznych.
Od interfejsu te profesjonalne urządzenia diagnostyczne odróżnia także to, że posiadają one własny ekran (LCD lub LED) i wbudowane oprogramowanie. Z kolei interfejs potrzebuje właściwego programu. Oprócz tego niezbędne jest urządzenie odbiorcze (komputer, laptop, tablet, smartfon). Oczywiście do użytku domowego i samodzielnej diagnostyki samochodowej taki interfejs jest w pełni wystarczający.
Przeczytaj też: “Co to jest złącze OBD 2 i jak go używać?”
Najważniejszym elementem interfejsu jest prostokąt wykonany z tworzywa sztucznego. Znajduje się w nim wtyczka służąca umieszczaniu w gnieździe OBD2 w samochodzie. Na obudowie takiego urządzenia umieszczone są natomiast diody zapalające się po podłączeniu go do pojazdu. W zależności od rodzaju interfejsu wyróżniamy wersje przewodowe (z nadajnikiem Wi-Fi albo Bluetooth) i bezprzewodowe (zakończone wtyczką USB).
Zastosowanie elektronicznego urządzenia diagnostycznego
Samo urządzenie elektroniczne służące diagnostyce ma bardzo wiele zastosowań. Możemy wykorzystać je m.in. do:
- Odczytywania kodów błędów powodujących zapalenie się kontrolek ostrzegawczych (np. check engine, kontrolki poduszki).
- Odczytywania kodów błędów, które nie powodują zapalenie się kontrolek ostrzegawczych.
- Kasowania błędów w pamięci sterownika samochodu.
- Sprawdzania zużycia paliwa.
- Sprawdzania przy włączonym silniku jego parametrów pracy i osprzętu jednostki napędowej (np. moc, moment obrotowy, temperatura płynu chłodzącego, temperatura oleju, ciśnienie doładowania turbosprężarki), czujników układu wydechowego (np. sonda lambda), składu mieszanki paliwowo-powietrznej, napięcia akumulatora itp.
- Odkodowania numeru VIN.
- Diagnozowania działania układów (np. klimatyzacja, EGR).
- Dopasowania działania niektórych systemów (np. czas świecenia świateł po zamknięciu drzwi, obroty biegu jałowego, wrażliwość czujników deszczu).
- Uzyskania wielu innych informacji o samochodzie.
Jak podłączyć interfejs do samochodu?
Żeby móc korzystać z interfejsu diagnostycznego, samochód koniecznie musi mieć sprawny i naładowany akumulator. Jednak oprócz tego potrzebne są do tego:
- Gniazdo diagnostyczne zgodne ze standardem OBD2 w samochodzie – na swoim wyposażeniu ma je każdy samochód wyprodukowany po 1996 roku w USA, po 2000 r. w UE oraz po 2002 r. (silniki benzynowe) i 2004 r. (silniki wysokoprężne) w Polsce. Gniazdo OBD2 jest wykonane z tworzywa sztucznego i zwykle ma kolor biały. Niezależnie od marki auta wygląda tak samo – ma ten sam kształt, rozmiar i budowę, a składa się z dwóch rzędów po osiem styków elektrycznych. Zwykle znajduje się pod deską rozdzielczą, ale nie jest to reguła. Występuje też m.in. w okolicy kolumny kierownicy, obok pedału sprzęgła, na kokpicie lub w schowku przed fotelem pasażera.
- Urządzenie odbiorcze – komputer stacjonarny lub laptop z wejściem USB, jeżeli jest to interfejs przewodowy. Przy urządzeniu bezprzewodowym rolę urządzenia odbiorczego może spełniać tablet czy smartfon (zwłaszcza z systemem Android), ewentualnie komputer stacjonarny i laptop z odbiornikiem Wi-Fi lub Bluetooth.
- Oprogramowanie – wielokrotnie interfejs jest sprzedawany wraz z darmowym, chociaż mocno ograniczonym oprogramowaniem. Lepszy, bardziej kompletny program dostaniemy już w cenie kilkunastu złotych.
Podłączenie interfejsu diagnostycznego krok po kroku
Samo podłączenie elektronicznego urządzenia diagnostycznego do samochodu nie jest szczególnie trudne. Wystarczy postępować zgodnie z poniższą instrukcją:
- Wyłączamy silnik auta.
- Włączamy urządzenie odbiorcze (komputer, laptop, smartfon, tablet).
- Uruchamiamy oprogramowanie diagnostyczne na urządzeniu odbiorczym.
- Podłączamy interfejs do urządzenia odbiorczego (przez kabel USB, Wi-Fi lub Bluetooth).
- Delikatnie i ostrożnie podłączamy interfejs do gniazda diagnostycznego OBD2 w samochodzie.
- Przekręcamy kluczyk w stacyjce do pierwszej pozycji.
- Wciskamy przycisk “połącz” w oknie pracującego programu diagnostycznego i czekamy na połączenie.
- Uruchamiamy interesującą opcję (np. sprawdzanie kodów usterek).
Może zdarzyć się, że po podłączeniu urządzenia do samochodu na jego desce rozdzielczej zaczną migać kontrolki.
Zalety interfejsu diagnostycznego
Nie ulega wątpliwości, że interfejs diagnostyczny to urządzenie o wielu zaletach. Przede wszystkim jest to tani produkt dostępny w cenie już kilkudziesięciu złotych, do których doliczyć trzeba przynajmniej kilkanaście złotych za program diagnostyczny. To urządzenie, które pomoże w trasie i w warsztacie.
Od razu możemy bowiem ustalić, która część sprawia problemy. Co więcej, błędy nie zawsze powodują zapalanie się określonej kontrolki, stąd warto podłączać co pewien czas auto pod interfejs profilaktycznie.
Oczywiście w porównaniu z komputerami czy testerami diagnostycznymi interfejsy mają sporo ograniczeń. Jednak wiele zależy od funkcjonalności takiego urządzenia. Kluczowe jest właściwe oprogramowanie, dlatego warto zainwestować w dobry, płatny program diagnostyczny.
Liczy się też sam interfejs. Najprostsze i najtańsze urządzenia mogą nie wykrywać niektórych problemów (np. awarie czujników ABS, ESP, ASR, problemy z poduszkami powietrznymi, elektroniką). Warto mieć to na uwadze i zainwestować w sprzęt lepszej jakości.
Jak wybrać interfejs diagnostyczny?
Większość dostępnych interfejsów jest wyposażonych w moduł Bluetooth. Atutem połączenia bezprzewodowego jest możliwość kontrolowania parametrów nie tylko z kabiny auta, ale na przykład zaglądając pod maskę. Takiej możliwości nie daje łączność przewodowa, aczkolwiek połączenie przez USB jest niezawodne i szybsze. Oprócz tego w wielu modelach pozwala odczytać większą ilość informacji. Należy jednak pamiętać, że kabel ma złącze USB. Dlatego do podłączenia go do smartfona potrzebny będzie adapter USB OTG z gniazdem micro USB lub USB typu C.
Uniwersalne interfejsy diagnostyczne zwykle korzystają z protokołu ELM 327. Takie urządzenia do diagnostyki samochodowej współpracują z uniwersalnymi aplikacjami i pasują do wielu modeli oraz marek, a przy tym są tanie w cenie od ok. 30 zł w górę. Nie są to szczególnie rozbudowane skanery, aczkolwiek doskonale radzą sobie z błędami i odczytem parametrów.
Kluczowymi czynnikami, na jakie należy zwrócić uwagę przy wyborze, są więc kompatybilność, zakres funkcji i sposób działania. Istotna jest też prostota obsługi. Oczywiście najlepiej, jeżeli są one proste w obsłudze i mają interfejs w języku polskim.
Jednak bez względu na wybór interfejsu, konieczne jest też właściwe oprogramowanie do jego obsługi. Jako że najczęściej interfejsy diagnostyczne mają moduł Bluetooth, a większość użytkowników korzysta z urządzeń mobilnych z systemem Android, dobre aplikacje na ten system operacyjny to m.in. Torque, Car Doctor czy Dash Command.
Czy warto zainwestować w interfejs diagnostyczny?
Podsumowując, bez wątpienia interfejs diagnostyczny jest ciekawym urządzeniem, które warto mieć w swoim warsztacie, a nawet przy sobie w czasie podróży, schowany gdzie w kokpicie pojazdu lub bagażniku. Posłuży nam samodzielnie wykryć i skasować błędy bez wizyty w warsztacie, co może nas kosztować przynajmniej kilkadziesiąt złotych. Oprócz tego możemy sprawdzać zużycie paliwa, parametry silnika, układu wydechowego czy skład mieszanki paliwowo-powietrznej. W końcu interfejs diagnostyczny pozwala zmieniać ustawienia w samochodzie, aczkolwiek do tego niezbędna jest wiedza mechaniczna i elektromechaniczna.
Na pewno urządzenie diagnostyczne przyda się też przy poszukiwaniu samochodu z rynku wtórnego. Oczywiście auto trzeba też sprawdzić na inne sposoby, m.in. przez Raport Historii Pojazdu, oględziny oraz podczas jazdy próbnej i przeglądu u mechanika.
